Αυτό το μήνα θα μας δώσουν την μαρτυρία τους για τον Ιησού Χριστό ο Γιώργος και η Μάγδα Σταυρίδη από την εκκλησία του Αιγίου. Μας έγραψαν για το πως ενήργησε ο Κύριος στη ζωή τους, πως τους κάλεσε να Τον ακολουθήσουν, τους ένωσε και τους ευλόγησε.
Πρώτος γράφει ο αδ. Γιώργος:
Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη σε μια ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια. Ο πατέρας μου αγαπούσε το Θεό και μας δίδασκε εμένα και τον αδελφό μου το Λόγο Του.
Από μικρός είχα επιμέλεια και αγάπη για τα πράγματα του Θεού και πήγαινα ανελλιπώς στην εκκλησία και μάλιστα προόδευα στην ψαλτική τέχνη.
Τα χρόνια πέρναγαν και οι κακές πολιτικές συγκυρίες μας ανάγκασαν να φύγουμε από την Πόλη. Μία όμως φανέρωση από το Θεό στον παππού μου, που ήταν ορθόδοξος, είχε μείνει στην καρδιά μου· ότι ο Θεός στους έσχατους καιρούς θα εγείρει στην Ελλάδα μία εκκλησία και μάλιστα την είχε προσδιορίσει ως την εκκλησία της Φιλαδελφείας που αναφέρει η Αποκάλυψη γ’8-10. Έχει μικρή δύναμη, φύλαξε το λόγο του Θεού και δεν αρνήθηκε το όνομά Του.
Όταν έγινα είκοσι ετών έφυγα για σπουδές στην Γαλλία. Εκεί γνώρισα σε βάθος την αμαρτία. Η ψυχή μου ήταν άδεια και δε γέμιζε ούτε με όλες τις απολαύσεις του κόσμου. Και έτσι είναι ο άνθρωπος μακριά από την αγάπη του Θεού· βασανίζεται και περιπλανιέται ώσπου να συναντήσει τον καλό Ποιμένα και να βρει ανάπαυση κοντά Του.
Ο πατέρας μου στην Ελλάδα πια, ψάχνοντας την αλήθεια και αναζητώντας την γνήσια εκκλησία που μας είχε μιλήσει ο παππούς, οδηγήθηκε από το Θεό στην οδό Ευπόλιδος όπου τότε στεγαζόταν η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής – το γραφείο του δικηγόρου του ήταν ακριβώς κάτω από αυτή την εκκλησία. Ανέβηκε με ενδοιασμούς και αμφιβολίες κατά πόσο αυτή ήταν η εκκλησία που του είχε μιλήσει ο πατέρας του. Ο Θεός όμως δεν θέλει ο άνθρωπος να μένει με ερωτηματικά στην καρδιά του και έτσι την ώρα της Τράπεζας του Κυρίου ο Θεός του μίλησε δια Πνεύματος Αγίου με το χάρισμα της προφητείας λέγοντας τα εξής : ‘‘ ιδού εγώ κατευθύνω την εκκλησία της Φιλαδελφείας, εγώ ετοιμάζω την εκκλησία μου στην Ελλάδα’’. Τότε έφυγε κάθε αμφιβολία από την καρδιά του ότι αυτή ήταν η γνήσια εκκλησία του Χριστού.
Το 1983 επέστρεψα από τη Γαλλία και αφού πέρασαν άλλα τέσσερα χρόνια στην αμαρτία, τα αδιέξοδα της ζωής με έκαναν να πλησιάσω σε Εκείνον που με αγάπησε προ καταβολής κόσμου και πλήρωσε για μένα στο σταυρό του Γολγοθά. Με απλότητα πήγα μέσα στο εργαστήρι του μαγαζιού μου και για πρώτη φορά γονάτισα σε Κείνον που επί 29 χρόνια με περίμενε και μακροθυμούσε για μένα. Είπα : ‘‘ Κύριε, σε όλη τη ζωή μου έκανα έτσι όπως με οδηγούσε η καρδιά μου, κουβαλώ ένα σωρό αμαρτίες και βάρη στην ψυχή μου, ήρθα να τα αφήσω όλα σε Σένα για να με ξεκουράσεις ’’. Δεν πρόλαβα να τελειώσω και αισθάνθηκα αυτή τη γλυκιά παρουσία του Θεού που έλεγε πως με αγαπάει. Η καρδιά μου έσπασε και άρχισα να κλαίω γοερά. Όταν σηκώθηκα όμως αισθανόμουνα ότι είχε φύγει το βάρος της αμαρτίας. Ένα νέο ξεκίνημα άρχιζε μέσα στη ζωή μου, ένδοξο, λαμπρό και ασφαλές κοντά στο Σωτήρα μου και Λυτρωτή μου Ιησού Χριστό. Πήγα στην εκκλησία Του την αγία και άρχισα να διδάσκομαι το Λόγο της ζωής με την απόφαση σύντομα να βαπτισθώ στο νερό. Πριν ακόμα το κάνω ο Κύριος μου έδωσε το Πνεύμα Του το Άγιο για να μπορώ να σταθώ και να έχω καρποφορία στη ζωή μου.
Τέλος, ο Κύριος μου χάρισε μια ευλογημένη σύντροφο και συναγωνίστρια στο Κύριο και τρία κοριτσάκια. Όλοι μαζί περιμένουμε να έλθει ο Χριστός να μας παραλάβει στην αιώνια βασιλεία Του.
Συνεχίζει με τη μαρτυρία της η αδ. Μάγδα:
Μια Κυριακή του Νοέμβρη του 1984 όντας στην Αθήνα για σπουδές κι έχοντας ήδη νοικιάσει εντελώς ‘‘ τυχαία ’’ ένα διαμέρισμα που ανήκε σε αδελφούς, βρέθηκα μαζί τους στην οδό Σοφοκλέους, στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής.
Όσα είδα κι άκουσα μέσα στην εκκλησία ήσαν σαν να τα ήξερα, σαν να τα είχα αφήσει για λίγο και τα ξαναβρήκα χωρίς να απορήσω για τίποτα. Όλα μου ήσαν τόσο οικεία. Έτσι ακριβώς ήθελα να λατρεύω το Θεό που αγαπούσα από μικρή και στον οποίον απευθυνόμουνα κάθε φορά που οι άλλοι με στενοχωρούσαν.
Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μου απολάμβανα το Λόγο του Θεού, την παρουσία Του, την κοινωνία με τους αδελφούς. Όταν όμως επέστρεψα στην επαρχία, στο σπίτι μου, όλα άλλαξαν. Ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί η αγάπη μου κι η πίστη μου στο Θεό. Οι γονείς μου μού απαγόρευσαν να πηγαίνω στην εκκλησία. Πήγαινα κρυφά όποτε τα κατάφερνα. Ένα είδος ‘‘κλεφτοπόλεμου’’ ξέσπασε ανάμεσα σε μένα και τους δικούς μου, που διήρκησε έξι χρόνια. Τους αγαπούσα και δεν ήθελα να πονάνε. Όταν ανακάλυπταν πως είχα επαφές με αδελφούς, σταματούσα, κι όταν το ξεχνούσαν, ξανάρχιζα.
Όμως το 1993, το Σεπτέμβρη, σε μια προσευχή πήρα με δύναμη το Πνεύμα το Άγιο κι έκτοτε, μου ήταν αδιανόητο να λείπω από την εκκλησία. Βρήκα το θάρρος να αντιμετωπίσω τους γονείς μου και να νικήσω το συναίσθημα. Χρειάστηκε όμως και μια τελική αναμέτρηση, όπου ο πατέρας μου δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει και βία προκειμένου να ανακόψει την πορεία μου. Ο διάβολος -πίσω απ’ όλα αυτά- σαν λέων ωρυόμενος ζητούσε πραγματικά να με κατασπαράξει.
Τρία χρόνια μετά, το 1996, τον Απρίλιο, ο Κύριος με κατοικίζει σε οίκο και μου χαρίζει ένα σύζυγο με θαυμαστό τρόπο να σταθεί δίπλα μου στην καθημερινότητα της ζωής, αλλά και στην πνευματική πορεία μας προς τον ουρανό.